آفازی
آفازی یکی از بیماریهای مغزی است که بحث های بسیاری را به دنبال داشته و دارد. معمولاً این بیماری بر اثر آسیب ناحیه جلوکرتکس که به ناحیه نام ناحیه تکلم مشهور است، به وجود می‌آید. این آسیب در قسمت نیمکره چپ مسلط مغز در افراد راست دست، و در نیمکره مسلط راست مغز در افراد چپ دست، رخ می‌دهد.
چند نوع آفازی
تعدادی از روانشناسان روانپزشکان چند نوع آفازی را مشخص کرده اند. مثلاً یک نوع آفازی حرکتی که عبارت است از عدم توانایی در بیان حروف، لغات و یا جملات. نوع دیگر، آفازی حسی است نشان دهنده عدم توانایی فرد در فهم معنی، مفهوم لغات و جملات است. شکل دیگر آن الکسیا نام دارد که شامل عدم قدرت درک زبان و نوشته می شود، و بالاخره اگرافیا که در این حالت، فرد قادر به برگرداندن علائم کلامی یا کلام شفاهی به علایم نوشته یا کلام کتبی نیست. البته انواع دیگری از اختلالات تکلمی وجود دارد که مربوط به آفازی می‌شود. با آنکه می‌گویند هر نوع آفازی، نتیجه آسیب یک قسمت مشخص از ناحیه جلو مغز است، ولی در تحقیات مفصلی که شوئل و همکارانش انجام دادند به این نتیجه رسیدند که آفازی شامل یک گروه از اختلالات مشخص نیست، بلکه نوعی اختلال کلی و تعمیم یافته کلامی است که گاه با عدم شنوایی لغات یا گیجی و عدم شناخت زبان نوشته و یا انواع دیگر آفازی توام می‌شود. آنها می نویسند : به نظر ما،
آفازی در اصل نوعی اختلال تکلم است
آفازی در اصل نوعی اختلال تکلم است که ممکن است با اختلالات مختلف ادراکی، حسی و حرکتی و با آسیب مغزی توام باشد. بیمار مبتلا به آفازی، اختلالات کلی در لغات، قدرت درک، ارائه پیام ها و علائم کلامی دارد. آسیب قسمت جلو مغز، ممکن است در اثر ایجاد مانعی در گردش خون مثل لخته شدن خون باشد که معمولاً به علت باریک شدن مویرگهای خون و کند شدن سرعت جریان خون ایجاد می‌شود و یا ناشی از غده های مغزی، بیماریهای عفونی و ضربه هایی باشد که از محیط به مغز فرد وارد می‌شود. این بیماری، در هر سنی ممکن است رخ دهد، ولی بیشتر در سنین پیری مشاهده می شود. بیمار آفاز یک معمولاً از عدم توانایی خود در استفاده از کلام، آگاه است و به این علت، اغلب احساس محرومیت، اضطراب و افسردگی می‌کند؛ شدت این حالات به قدری است که گاهی آنان را با بیماران پسیکوتیک اشتباه می کنند. البته غالباً آفازی توأم است با علائم اولیه اختلال مغزی، مانند : اختلال در حافظه جهت یابی.
درمان آفازی
درمان آفازی در اکثر بیماران توسط روشهای بازآموزی، امکان پذیر است این درمان معمولاً شامل تحریک شنوایی است. این درمان معمولا شامل تحریک شنوایی است که از ساده به پیچیده تکامل می‌یابد. هنگامی که بیمار در اثر یادگیری و تحریک سمعی یاد می‌گیرد که به تدریج از انعکاس صدا قادر به تشخیص حروف، کلمات و جملات گردد، اختلالات خاص کلامی نیز در چهارچوب کلی روشهای سمعی و بصری قابل درمان می شود. همیشه روان درمانی تقویتی باید با این درمان همراه باشد.
