همانگونه که در همه جای این کره خاکی قوانینی وجود دارند که باید همه باید از آنها پیروی کنند و اگر آن را زیر پا بگذارند جریمه می شوند. در خانه شما هم باید قوانینی وجود داشته باشد که بچه ها ملزم به اجرای آن باشند تا آرامش حفظ شود و از هرج و مرج جلوگیری گردد.
آنچه در این مقاله می‌خوانید
مشکلات خانواده ها
بسیاری از مشکلاتی که خانواده ها با آن درگیر هستند همین بی قانونی است. اما قبل از اینکه به قانون گذاری بپردازیم بیایید باهم قانون ها را تعریف کنیم؛ قانونی یعنی آن دسته از کارهایی که به وسیله آن امنیت و سلامت جسمی و روانی کودک و همه اعضای خانواده حفظ گردد و باعث آسیب رساندن و برهم زدن آرامش افراد جامعه ای نگردد که با آنها زندگی می‌کنیم.
برای مثال ما نمی‌توانیم جشنی پر سروصدا در آپارتمان خود بگیریم چون باعث برهم خوردن آرامش همسایه ها می شویم. همه ما هنگام رانندگی باید از قانون چراغ راهنمایی اطاعت کنیم و گرنه باعث تصادف می گردد. یا در خانه خود نیمه شب که همه اعضای خانواده خواب هستند اگر ما بی خواب شدیم نمی توانیم با صدای بلند تلویزیون تماشا کنیم چرا که باعث بیخوابی بقیه می شود؛ اما اینکه در اوقات فراغتمان چه کار کنیم و چگونه آن را برنامه ریزی کنیم به خودمان مربوط میشود و کسی نمی‌تواند اگر من الان خواستم برنامه مناسبی ببینم بگوید نمی‌توانی؛ چون نه مزاحم کسی هستم و نه ضرری برای سلامتی کسی ایجاد می کنم.
الان مواردی را با هم بررسی می کنیم تا ببینیم آیا در خانه خود می توانیم آنها را جز قوانین به حساب بیاوریم یا نه.
- وقت ناهار سر سفره حاضر بودن و غذا خوردن، بازی نکردن در این موقع یا نخوردن تنقلات قبل از غذا: اگر باعث شود که کودک شما غذا نخورد و گرسنه بماند و در اثر گرسنگی بیشتر غر بزند یا اگر به پزشک مراجعه کردید و او تشخیص داده است که وزن گیری کودک تان خوب نیست پس مسئله سلامتی در میان است. در این صورت میشود آن را جز قوانین به حساب آورد.
- بازی های پر سر و صدا مثل پریدن و دویدن در زمان های استراحت اهالی آپارتمان: باعث برهم زدن آرامش دیگران می شود؛ پس برای آن باید قانون وضع کنیم.
- تذکرهای مکرر؛ مثلاً هنگام خرید مدام بگویید: به اینا دست نزن، ندو، در مطب دکتر بگویید، حرف نزن. آیا در موارد این چنینی سلامت و آرامش کسی به خطر می‌افتد؟ نه. پس لزومی به تذکرهای بی جا نیست.
عادت پدر و مادر ها
متاسفانه خیلی از ما پدر مادرها عادت کرده ایم که مرتب سر هر چیزی به کودک تذکرهای بی جا می دهیم؛ در صورتی که خیلی از اینها لازم نیستند چون به هیچ فردی در این میان آسیبی وارد نمی شود؛ پس بهتر است قانون گذاری را یاد بگیریم تا خودمان و بچه ها را از این همه بکن نکن های بی جا خلاص کنیم و فقط در موارد ضروری این کار را انجام دهیم.
قبل از اینکه قانون را برای کودک خود در نظر بگیرید حتما به سن و توانایی فرزند خود توجه کنید. ببینید آیا او توانایی انجام این قانون را دارد؟ آیا اقتضای سن او نیست که از این قانون تبعیت نمی کند؟ برای مثال برای یک بچه سه ساله نمی توان تعیین کرد که روزی فقط دو ساعت حق بازی کردن دارد یا باید بند کفش هایش را خودش به ببندد؛ چون توانایی انجام این کارها را ندارد؛ اما می‌توانیم بگوییم: می‌توانی خودت به تنهایی به دستشویی بروی و دست هایت را بشویی چون توانایی لازم برای این کار را دارد.
