- به صورت کامل، شفاف و دقیق توضیح داده شود.
- دلایل آن بیان شود.
- اگر نیاز به زمان خاصی برای اجرا دارد ذکر شود.
- موارد تخطی از قانون حتما در نظر گرفته شود.
- اگر به صورت مکتوب نوشته شود بسیار راحت‌تر پذیرفته و اجرا میشود.
- قانون باید همگانی باشد نه فقط خاص بچه؛ در این صورت عملی نخواهد بود.
- نیازهای کودک حتما در نظر گرفته شود.
- قانون شکنی را شفاف و واضح توضیح دهید.
برای مثال من می خواهم تلویزیون دیدن کودکم را قانون گذاری کنم؛ به چه صورت باید اینکار انجام شود؟
اول بررسی می کنم، ببینم آیا میتوان این را جز و قوانین به حساب آورم؟ تحقیق کرده ام که تلویزیون دیدن زیاد باعث آسیب به رشد مغزی بچه ها می شود و کمبود دقت و تمرکز را به وجود می‌آورد؛ پس بحث سلامتی است و میشود برای آن قانون گذاشت.
خب، برای بچه ای که تا الان روزی روزی بیشتر از ۵ ساعت تلویزیون تماشا می کرده، الان می‌توانم بگویم اصلا نگاه نکن؟ خیر نمی‌شود؛ چون این بی انصافی است و بالاخره این رسانه جذابی است؛ پس میتوانیم سر ساعت مشخصی با او به توافق برسیم. برای مثال، می توانیم برنامه های مورد علاقه و زمان پخش آنها را در نظر بگیریم و با هم در این باره برنامه‌ریزی کنیم؛ مثلاً انیمیشن مورد علاقه کودک من در فلان ساعت است و برای این مدت زمان پخش میشود؛ پس قانونی که برای او می توانیم بنویسیم به چه صورت باید باشد؟ اول از ساعت مثلاً ۶ تا ۷ عصر می توانی فلان برنامه را نگاه کنی؛ اگر برنامه دیگری دوست داشت به همین صورت.
دوم ساعت همه این برنامه ها را با هم جمع می زنید و به یک توافقی با یکدیگر می رسید که جمعا مثلاً از دو ساعت بیشتر نشود و حالا می‌تواند برنامه ها را انتخاب کند. سپس تعیین می‌کنید که اگر این قانون زیر پا گذاشته شود چه اتفاقی خواهد افتاد. برای مثال اگر امروز دو ساعت شد دو ساعت و نیم، فردا نمیتوانی فلان برنامه مورد علاقه ات را ببینی.
یا باز هم اگر بیشتر شد، کلا فردا را نمی توانی نگاه کنی. مراقب باشید اگر این را جزو تنبیه ها و توبیخ ها میگذارید حتماً حتماً آن را عملی کنید تا نتیجه کار را ببیند و بداند که تخطی از قانون، مجازاتی دارد و بهای آن باید پرداخته شود.
ممکن است کودک شما برای این کار گریه کند یا با داد و بیداد بخواهد شما را مجبور کند که از این کار منصرف شوید؛ اما هرگز کوتاه نیایید و تنها کاری که در این لحظه می توانید انجام دهید همدلی کردن با اوست. می‌گویید: می‌دانم واقعا سخت است که نتوانی الان برنامه ات را ببینی، برای من هم سخت است؛ اما ما با هم توافق کرده بودیم و من نمی توانم به تو این اجازه را دهم. برای دفعه بعد میتوانی بهتر انتخاب کنی. این انتخاب او بوده پس بگذارید عواقبش را هم ببیند تا متوجه شود که هر عملی نتیجه ای دارد. وقتی کودک شما را در این امر قاطع ببیند دیگر روند را یاد می‌گیرد و انتخاب‌های بهتری انجام می دهد.
آیا می توانید به کودک خود بگویید روزی مثلاً یک ساعت ببین؛ اما خودتان بیشتر از ۲ ساعت فیلم های مورد علاقه تان را تماشا کنید؟ نه. اگر واقعا می خواهید شد که فرزند شما به چیزی عمل کند پس خودتان هم باید حتماً به آن پایبند باشید؛ چون بچه ها آیینه رفتار ما هستند نه گفتار ما. با توجه به تمام موارد گفته شده، قانون توافقی الان بدین صورت نوشته می شود: چون که تلویزیون دیدن زیاد باعث افزایش پرخاشگری، کم شدن دقت و تمرکز تو می شود پس باید کمتر ببینی.
طبق توافقی که با هم کردیم روزی دو ساعت از ساعت فلان تا فلان برای این برنامه و ساعت… تا... برای… برنامه. اگر این زمان نیم ساعت بیشتر طول کشید روز بعد نمی توانی این برنامه را ببینی و اگر باز هم بیشتر شد کلاً نمی توانی چیزی ببینی.
